Lees het verhaal van Lynn (21):

Zelf weet ik nu ongeveer anderhalf jaar dat ik lesbisch ben.

Op de middelbare school kwam het wel eens in me op...Ik voelde ook net iets meer voor een lerares dan andere leerlingen en wilde telkens bij haar in de buurt zijn......maar.......ik bleef het ontkennen.......en heb die gevoelens een tijd ergens weggestopt.
Waarom? Ik denk omdat ik het begrip homosexualiteit helemaal niet kende......en echt alleen maar hetero's om mij heen zag.
Ik vond het denk ik eng om anders te zijn dan de rest. Bij mij thuis werd er ook nooit over gesproken....Niet omdat mij ouders er zo tegen waren....maar.....omdat ze er nu eenmaal vanuit gingen..dat ik een vriendje zou krijgen. ( helaas leven we nog steeds in een heteromaatschappij.....)

Na echt goed verliefd te zijn geworden op een vrouw zo'n anderhalf jaar geleden..( en nog steeds verliefd...)....werd het allemaal echt duidelijk.

Ongeveer een jaar geleden liet ik mijn ouders en broer weten dat ik op vrouwen val.
Ik vertelde het naar aanleiding van een tv-programma over homosexualiteit. Dat ging op zich wel luchtig allemaal.....en ze reageerden positief.
Ook collega's liet ik steeds meer weten dat ik lesbisch ben.
Niet door het als apart onderwerp te gaan verkondigen..........maar gewoon............als het onderwerp "relatie" of "liefde" ter sprake kwam......of als men vroeg wat ik van die ene "hunk" vond..........
Zo gaat dat nog steeds....Eigenlijk ben je je leven lang zo'n beetje in je coming out he..........Mensen gaan er nog altijd van uit dat je een vriendje hebt......
Gelukkig heb ik totaal geen negatieve reacties gehad van mijn omgeving........en.....zo hoort het toch eigenlijk ook...
Het lijkt mij erg moeilijk als de mensen van wie je het meest houdt, je geaardheid niet accepteren. Helaas zijn er nog veel mensen die bekrompen denken..........